Skilgreining á aðlögunarþörf, talningu aðlögunarfjármála og auka aðgerðir á landsvísu og á evrópskum vettvangi

Skýrslan greinir ítarlega hvernig aðlögunarfjárhagsáætlanir eru raktar bæði á vettvangi ESB og í innlendum stefnuskjölum. Sérstök áhersla er lögð á notkun framkvæmdastjórnar Evrópusambandsins á loftslagsstuðlum til að mæla loftslagstengda stefnu fjárlagaliða. Þó að þessi aðferð reyni að sýna fram á mikilvægi útgjalda með tilliti til loftslagsmarkmiða hefur hún mætt gagnrýni þar sem hún skilur oft ekki greinilega sérstakan mun á aðlögunar- og mildunarmarkmiðum. Fjallað er ítarlega og gaumgæfilega um misræmið í fjárlagagerð og áskoranirnar sem fylgja því að úthluta fjármagni til aðlögunarráðstafana á móti mildunarráðstöfunum.

Í skýrslunni er fjallað nánar um aðgerðir sem taldar eru nauðsynlegar til að ná markmiðum um aðlögun að loftslagsbreytingum. Þessi starfsemi ætti að styðja með beinum hætti aðrar ráðstafanir og þar með vera verulegt framlag. Í skýrslunni er fjallað um ýmsar skilgreiningar og túlkanir á því að gera starfsemi og mat á henni innan ramma flokkunarkerfis ESB.

Í lokahluta skýrslunnar er fjallað um hugsanlega hættu á tvítalningu í kerfum til að skrá aðlögunarkostnað. Þar er útskýrt hvernig hægt er að draga úr slíkri áhættu með bættum aðferðum við gagnasöfnun og úrvinnslu. Í skýrslunni er einnig fjallað um maladaptation, þar sem aðlögunarráðstafanir geta verið misvísandi aukið varnarleysi gagnvart loftslagsáhrifum. Í skýrslunni eru kynntar aðferðir til að koma í veg fyrir maladaptation og stuðla að raunverulegu viðnámi gegn loftslagsbreytingum með sveigjanlegum og aðlögunarhæfum aðgerðum.

Á heildina litið veitir skýrslan gagnrýna og ítarlega greiningu á núverandi fjármögnunar- og framkvæmdaraðferðum vegna ráðstafana til að aðlaga loftslag í Evrópu og býður upp á stefnumótandi tilmæli til að hámarka þessi ferli.