6.3 Vaststelling van MRE-indicatoren en aanpak op basis van gemengde methoden

Om een nauwkeurig beeld te krijgen van de voortgang en prestaties van de aanpassing, moeten monitoring-, rapportage- en evaluatiesystemen vaak meerdere gegevens- en informatiebronnen gebruiken en analyseren, op verschillende schalen en in verschillende sectoren. Een systeem dat gebruikmaakt van "gemengde methoden" is waarschijnlijk flexibeler dan een systeem dat afhankelijk is van beperkte gegevens- en informatiebronnen. Een dergelijke aanpak combineert kwantitatieve en kwalitatieve methoden die een effectievere triangulatie van MRE-informatie mogelijk maken. Verschillende gegevens- en informatiebronnen kunnen met elkaar worden vergeleken om ervoor te zorgen dat de algemene beschrijving van de voortgang en prestaties van de aanpassing robuust, consistent en gecontextualiseerd is. Deze aanpak kan ook helpen om enkele van de beperkingen van zowel kwantitatieve als kwalitatieve gegevens, informatie en bewijsmateriaal uit meerdere bronnen, zoals indicatorgegevens en standpunten van belanghebbenden, weg te nemen.

Aanpassingsindicatoren en indicatorensets spelen vaak een cruciale rol binnen monitoring- en evaluatiesystemen (M&E). Kwantitatieve indicatoren zijn aantrekkelijk voor beleidsmakers en besluitvormers omdat ze kwantificeerbare, schijnbaar ondubbelzinnige "bewijzen" van vooruitgang en prestaties leveren. Bij het vaststellen van geschikte indicatoren voor zowel de monitoring als de evaluatie van het proces en de resultaten, moet rekening worden gehouden met het volgende:

Probeer het wiel niet opnieuw uit te vinden: Het gebruik van reeds bestaande indicatoren (in sommige gevallen door ze aan te passen aan het doel) is een aanvaarde en pragmatische aanpak die voordelen biedt op het gebied van efficiëntie en die meerdere perspectieven op aanpassing biedt.
Het is niet noodzakelijkerwijs de waarde van een individuele indicator die in aanmerking moet worden genomen, maar of een reeks indicatoren een samenhangend en robuust beeld geeft van de vooruitgang op het gebied van aanpassing aan de klimaatverandering.
Indicatoren worden vaak gecreëerd in een iteratief en interactief proces met deskundigen en belanghebbenden.
Overweeg een combinatie van proces-, output- en resultaatindicatoren te gebruiken, in het besef dat aanpassingsresultaten in sommige gevallen gedurende vele jaren niet kunnen worden bepaald.
De ontwikkeling van indicatoren vereist pragmatisme; rekening houden met de beschikbare middelen en met de toegang tot, de beschikbaarheid en de samenhang van gegevens.

Het verzamelen van standpunten en perspectieven van belanghebbenden kan helpen om kwantitatieve gegevens te valideren en de verkenning van de vragen "hoe" en "waarom" mogelijk te maken. Dit kan leiden tot een beter begrip van de oorzaken en processen die ten grondslag liggen aan de vooruitgang op het gebied van aanpassing. Belanghebbenden kunnen sectorale en thematische deskundigen zijn, maar ook deskundigen die het zwaarst worden getroffen door de gevolgen van de klimaatverandering of personen en organisaties die betrokken zijn bij de uitvoering van aanpassingsmaatregelen. Er kunnen verschillende methoden worden gebruikt om deze informatie te verzamelen, waaronder enquêtes, interviews, focusgroepen, openbare raadplegingen en workshops.

Inzichten van landen die met aanpassingsindicatoren werken, tonen aan hoe belangrijk het is dat MRE al in het stadium van beleidsontwikkeling wordt aangepakt. Een duidelijke formulering van een aanpassingsbeleid (strategie of plan) en met name de doelstellingen en streefcijfers ervan maken een meer gericht MRE-systeem mogelijk. Concrete doelstellingen vergemakkelijken de monitoring ervan en uiteindelijk een betere kennisbasis, met inbegrip van geleerde lessen over vooruitgang, resultaten en impact die het aanpassingsbeleid en de aanpassingspraktijk kunnen verbeteren. Bovendien schept een duidelijke formulering van de MRE-vereisten en -doelstellingen een mandaat om de MRE-resultaten doeltreffender te gebruiken als basis voor beleidsvorming en -praktijk, en kunnen evaluaties de doeltreffendheid en efficiëntie van het aanpassingsbeleid en de aanpassingspraktijk beter aantonen.

Er is nog steeds een duidelijke behoefte aan beter inzicht in de wijze waarop explicietere en duidelijkere doelstellingen kunnen worden vastgesteld die gemakkelijker kunnen worden gemeten, gemonitord en in de richting waarvan de vooruitgang kan worden beoordeeld. Een evenwicht tussen het vaststellen van expliciete beleidsdoelstellingen/-doelstellingen/-streefdoelen en het handhaven van de flexibiliteit van MRE-systemen zal waarschijnlijk nuttig zijn. Gezien het iteratieve karakter van aanpassing is het van essentieel belang dat MRE niet alleen de prestaties in het verleden beoordeelt, maar ook de identificatie van nieuwe problemen ondersteunt.

Naast de MRE-resultaten op het gebied van adaptatie kunnen herzieningen van beleidslijnen en maatregelen ook baat hebben bij monitoring en evaluaties van andere, nauw met elkaar verbonden beleidsterreinen. Gezien de samenhang van de aanpassing aan de klimaatverandering (CCA) met duurzame ontwikkeling en rampenrisicovermindering (DRR), kunnen de lessen die op deze beleidsterreinen zijn getrokken ook informatief zijn voor de verdere ontwikkeling van nationaal aanpassingsbeleid.