Een nieuwe aanpak voor veenlandecosystemen (CANAPE)

Wetlands zoals venen en veengebieden zijn natuurlijke systemen met een grote koolstofopslag en waterretentiecapaciteit. Vroeger maakten ze een groot deel uit van het landschap in de laaggelegen gebieden rond de Noordzee. Na verloop van tijd hebben deze vlakke landschappen bedekt met mos, grassen, riet en zegge, opgesplitst door ondiepe meren en rivieren, lagen laag na laag van gedeeltelijk ontbonden organisch materiaal genaamd turf. Eeuwenlang is turf een belangrijke hulpbron geweest, omdat mensen de venen en moerassen hebben drooggelegd voor land om voedsel te produceren en het gedroogde turf als brandstof hebben gebruikt. Dit leidt tot het vrijkomen van CO₂ uit het gedroogde veen en een vermindering van de capaciteit van het land om water op te slaan, wat leidt tot een verminderde bescherming tegen overstromingen.

CANAPE herstelt ontwaterde en aangetaste wetlands die kunnen functioneren als flexibele buffers, overtollig water opslaan in tijden van hoge neerslag en vrijgeven tijdens perioden van droogte, terwijl het helpt om koolstof veilig in de grond te houden. Het project onderzoekt hoe paludicultuur – het verbouwen van gewassen die zijn aangepast aan wetlands – economische waarde kan bieden met behoud van de vitale ecosysteemdiensten. Als extra bonus bieden gerestaureerde wetlands de broodnodige habitat voor wilde dieren.