Avsalting

I samsvar med EU-lovgivinga, ifråvær av obligatorisk EIA, er det ingen formell konsultasjonsprosess for construction av eit avsaltingsanlegg. På landnivå kan interessatengasjement i avsaltingsprosjekter krevst av den spesifikke nasjonale lovgivinga som er på plass eller aktiverast gjennom uformelle prosessar, til dømes for åidentifisere den beste plasseringa av eit anlegg.

Avsalting er framleis den mest energiintensive vassbehandlingsmetoden, og for å unngå feiltilpasning må den kombinerast med bruk av fornybare energikilder og auke effektiviteten i energibruken. 

Elektrisitetsbehovet varierer i samsvar med avsaltingsteknologien, salthaldigheita til vasskilden og det ønskte reinheitsnivået til det avsalta vatnet ved slutten av behandlinga. Generelt har membranavsaltingsteknologiar som omvendt osmose (RO) lågare energibehov enn termiske teknologiar som fleirtrinns flash (MSF). MSF-systemer krev omtrent 83-84 kWh/m3 energi, medan storskala RO-systemer krev 3-5 kWh/m3 for saltvatn og 0,5-2,6kWh/m3 for brakkvatn (Olsson, 2012 i Magagna eit al, 2019). Som eit resultat er driftskostnadane høge. Det internasjonale energibyrået har anslått at energiforbruket av avsalting på globalt nivå forventast å auke åtte gonger innan 2040, på grunn av auka etterspurnad etter ferskvatn (InternationalEnergy Agency, 2016). 

Forsking fokuserer på å auke energieffektiviteten i avsaltingsprosessen og på å auke bruken av rein energi. Praksis som kombinerer avsalting med fornybar energi inkluderer: 

• Kombinasjon av avsalting og termisk kraftproduksjon, der spelevarme frå kraftverket brukast som varmekilde for avsaltingsprosessen. 
• Solar-drive avsalting; Dette alternativet er spesielt eigna for tørrare og solrike regionar, som Midtausten, Nord-Afrika og Middelhavet Europa. I juli 1988 vart det første sol-multi-effekt destillasjonssystemet sett på plass ved Plataforma Solar de Almería, eit solforskingssenter som ligg i det søraustlege Spania (García-Rodríguezog Gómez-Camacho, 2001). 
• Vinddriven avsalting, Til dømes på den greske øya Milos, der ei vindbasert avsaltingseining har vore i drift sidan 2007. Eininga har ein kapasitet på 3 000 m3/dag. 
• Avsaltingsanlegg som drivast med havgenerert energi, Eit bølgjedriven avsaltingssystem er til dømes planlagt for Kapp Verde, utanfor vestkysten av Afrika. Utviklaren hevdar atdet såkalla Wave20-anlegget vil produsere drikkevatn til ein tredjedel av prisen på konvensjonelle systemer. 
• Avsaltingsanlegg som brukar geotermisk energi; Denne energikilden kan generere elektrisitet og varme, noko som gjer den eigna for både termisk avsalting og omvendt osmose. Eit prosjekt i Milos øya (Hellas), viste levedyktigheita av geotermisk energi for avsalting, produsere 1 920 m3/dagferskvatn for lokalsamfunnet til svært låge kostnadar. 

Utslepp av saltlake kan ha negativ innverknad på lokale marine økosystemer fordi det aukar saltinnhaldet i sjøvatn. Saltlake produsert ved avsaltingsprosessen inneheld kjemikaliar som brukast i forbehandlingsfasen. Som saltlake er tyngre enn normalt sjøvatn, akkumulerast det på havbotnen, truande artar som er kjenslevare for nivået av salthaldigheit. (EØS,2012). Forsking er å undersøke den beste måten å løyse eller minimere miljøproblemar forårsaka av saltlake utslepp og leiing. Til dømes demonstrerte LIFE ZELDA-prosjektet den tekniske og økonomiske gjennomførbarheita av saltlakehandteringsstrategiar basert på bruk av elektrodialysemetastasar (EDM) og verdifulle samansette gjenopprettingsprosessar med det endelege målet om å nå ein null væskeutladning (ZLD) prosess. Saltlake kan òg omdannast til kjemikaliar som kan gjenbrukast i avsaltingsprosessen sjølv (Kumareit al., 2019). 

Dei viktigaste kostnadsdrivarane er brukt teknologi, energikostnader, anleggsstorleik og konfigurasjon, kvalitet på fôrvatn og avsaltet vatn og miljøkrav. Dei fleste av desse faktorane er stadsspesifikke. Kostnader for transport og distribusjon av vatn er òg viktige, og det er kostnadsfordelar for anlegg som ligg nær kysten og på lågtliggande land (på grunn av lågare energibehov for transport oppover; Eit 100 meter vertikalt løft er omtrent like kostbart som ein 100 kilometer horisontal transport. 

Samla sett er termisk avsaltingsteknologi, spesielt MSF-anlegg, meir kapitalkrevjande enn SWRO. Imidlertid er vedlikehalds- og driftskostnader for SWRO-anlegg for kvar produksjonseining dobbelt så høge som for MSF-anlegg, og tre gonger høgare enn for MED-anlegg. For begge teknologiane, men spesielt for termiske anlegg, er energi langt unna den største enkeltposten med tilbakevendande kostnadar. Kvaliteten på kildevatnet (som salthaldigheit, temperatur og biofouling elementar) påverkar kostnadar, yting og haldbarheit, men òg vasskvaliteten som kan oppnåast gjennom avsaltingsprosessen. 

Meldinga «Addressing the challenge of water scarcity and droughts in the European Union» i 2007 og seinare Blueprint to Safeguard Europe’s water resources (2012) foreslår eit hierarki av vasstiltak,med tanke på at alternativ vassforsyning gjennom avsalting bør brukast som ein siste utveg når andre forbetringar i effektivitet i etterspurnad og produksjon er oppbrukt. Kommunikasjonen om ressurseffektivitet (COM(2011)21) tek sikte på å skape eit rammeverk for politikk for å støtte overgangen til ein ressurseffektiv og lågkarbonøkonomi. Avsalting er nemnt som eit alternativ som gjev ei løysing på vassforsyningsproblemer, men det kan auke forbruket av fossilt brensel og klimagassutslepp, viss det ikkje drivast med fornybar energi. EU har som mål å vera klimanøytral innan 2050 — ein økonomi med netto nullutslepp av klimagassar. Dette målet er kjernen i European Green Deal og i tråd med EUs forpliktalse til globale klimatiltak under Parisavtalen. Dette vil krevje eit skifte mot fornybare energidrivne avsaltningsanlegg med høgare energieffektivitet. 

Implementeringstida for avsaltingsanlegg varierer vanlegvis mellom 3 og 6 år, inkludert alle fasar frå planlegging til drift. 

Levetida er variabel og avheng avteknologien som brukast; til dømes membranes må bytast ut kvart 2-3 år.