Poprawa efektywności nawadniania

Zainteresowane strony powinny być zaangażowane w wszelkie próby reorganizacji systemów i infrastruktury nawadniania ze względu na ich znaczące skutki społeczne, gospodarcze i środowiskowe. Należy zaangażować nie tylko główny podmiot sektora rolnego, ale także sektory konkurujące z rolnictwem o te same zasoby wodne. Ukrytym interesariuszem jest środowisko naturalne, ponieważ reorganizacja systemów nawadniania ma znaczący wpływ na cały cykl wodny, a woda utracona z powodu niskiej wydajności systemu nawadniania może mieć istotne pozytywne skutki uboczne dla środowiska.

Rolnicy często niechętnie stosują najlepsze praktyki zarządzania, ponieważ zmiana zwyczajowej praktyki jest kosztowna i wymaga wysiłku. Przeszkodą są również brak wiedzy lub konkretnych dowodów naukowych. Biorąc pod uwagę fakt, że ceny wody i stałe koszty zaopatrzenia w wodę dla rolnictwa są silnie dotowane (OECD 2008), w wielu krajach UE istnieje niewiele zachęt dla rolników do wdrażania bardziej wydajnych technologii. Ceny wody i odzyskiwanie kosztów inwestycji w nawadnianie, eksploatacji i konserwacji były kontrowersyjne od wielu dziesięcioleci.

Środek ten wykazuje wyraźne korzyści na wszystkich obszarach o wysokim udziale rolnictwa w korzystaniu z wód słodkowodnych. Pozytywne korzyści można osiągnąć tylko wtedy, gdy konserwowana woda nie zostanie natychmiast przeniesiona i wykorzystana do nowych upraw i przedłużonego nawadniania. Należy wziąć pod uwagę zmniejszony przepływ powrotny, a tym samym zmniejszoną dostępność wody na dole. Wdrażaniu najlepszych praktyk zarządzania towarzyszą programy edukacyjne dla rolników, prace nad usługami rozszerzenia i kontekst społeczny. Jeśli odpowiednia wiedza nie jest dostępna i nie zgadza się z tradycyjnymi praktykami, to zazwyczaj wdrożenie nie działa. Z wyjątkiem przypadków, w których działalność bezpośrednio zwiększa zysk, w przypadku braku wyraźnego organu regulacyjnego jedyną motywacją rolników do zmniejszenia zanieczyszczenia jest nadzieja na uniknięcie zwiększonych regulacji w przyszłości. Istnieje większe prawdopodobieństwo przyjęcia praktyk zarządzania w przypadku zmniejszenia kosztów ponoszonych przez gospodarstwa rolne.

Polityka UE, w ramach której można by promować ten środek, obejmuje ramową dyrektywę wodną (RDW, ustalanie cen wody), unijną politykę suszy, wspólną politykę rolną (WPR) i rozwój obszarów wiejskich oraz Europejski Fundusz Spójności. RDW: Wzrost cen wody do nawadniania będzie zachętą do bardziej efektywnego wykorzystania wody w rolnictwie. Tym bardziej, jeśli system cen będzie obejmował komponent dotyczący niedoboru wody związany z rzeczywistą lub spodziewaną dostępnością wody. Należy zwrócić uwagę na łączny wpływ cen energii i wody na poziomie gospodarstw rolnych. CZAPKA: Popyt na wodę w rolnictwie zmniejszył się w latach 1997–2005 średnio o około 20 % w Europie Wschodniej i około 56 % w Europie Zachodniej, co wynikało ze spadku obszarów nawadnianych w niektórych krajach i bardziej efektywnego wykorzystania wody w innych (EOG 2009). Niedawne reformy wspólnej polityki rolnej (WE 2003) przyczyniły się do ograniczenia zapotrzebowania na wodę do nawadniania. W szczególności dotacje „oddzielone od produkcji” dla określonych upraw oraz zachęcanie do modernizacji i zrównoważonego charakteru praktyk rolniczych miały pozytywny wpływ na zużycie wody. Dodatkowe zmniejszenie zapotrzebowania na wodę może nastąpić poprzez reformę wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw oraz sektora wina. Niezamierzone skutki uboczne środka (rozszerzenie obszarów nawadnianych) można kontrolować poprzez określenie wymogów, które tylko wtedy, gdy zostaną spełnione, umożliwiłyby dostęp do systemów finansowania nowej technologii nawadniania. Wymogi te mogą obejmować minimalną oszczędność wody netto w skali dorzecza lub ograniczenie rozbudowy nawadnianych gruntów.

2-5 lat.