Dostosowanie transeuropejskiej sieci transportowej (TEN-T)

Transeuropejska sieć transportowa (TEN-T) jest polityką UE opartą na tytule XVI art. 170-172 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. TEN-T umożliwia funkcjonowanie rynku wewnętrznego, powiązanie regionów europejskich ze sobą i połączenie Europy z innymi częściami świata.

Głównymi ogólnounijnymi instrumentami polityki TEN-T są wytyczne, w których określono cele i priorytety, oraz fundusz infrastruktury transportowej mający na celu wspieranie projektów. Pierwsze wytyczne dotyczące transportu zostały przyjęte przez Parlament Europejski i Radę w 1996 r. W 2009 r. rozpoczęto gruntowny przegląd polityki, który doprowadził do powstania nowych ram prawnych, które weszły w życie w 2014 r., ustanawiające ramy rozwoju polityki w dziedzinie transportu do 2030/2050.

Obecne wytyczne zostały zatwierdzone rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1315/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie unijnych wytycznych dotyczących rozwoju transeuropejskiej sieci transportowej i uchylającym decyzję nr 661/2010/UE. Wzywają one do dopilnowania, by „przy przygotowywaniu, opracowywaniu i wdrażaniu projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania promowano łagodzenie zmiany klimatu i przystosowanie się do niej, a także zapobieganie ryzyku i zarządzanie nim”. Wytyczne określają podstawową sieć transportową z priorytetowymi korytarzami, które mają zostać opracowane w ramach planów prac. Plany te powinny obejmować „możliwy wpływ zmiany klimatu na infrastrukturę oraz, w stosownych przypadkach, proponowane środki mające na celu zwiększenie odporności na zmianę klimatu”.