Miejskie planowanie na rzecz zdrowia – doświadczenia związane z budowaniem odporności w 12 miastach

Sytuacje kryzysowe mogą stać się transformacyjnymi doświadczeniami dla miast: możliwość ponownego przemyślenia, przeformułowania i odbudowy oraz dążenia do zmian, które mogą sprawić, że staną się one zdrowsze, zrównoważone, sprawiedliwe i odporne. Powrót do „normalnego” może nie być wystarczająco dobry – zamiast tego miasta powinny dążyć do budowania lepszej przyszłości miejskiej. W niniejszym sprawozdaniu przedstawiono wyniki serii wywiadów z miastami w Europejskim Regionie WHO, których celem było zebranie lokalnych spostrzeżeń na temat sposobu ustalania priorytetów w celu zwiększenia odporności i przygotowania się na kryzysy środowiskowe i zdrowotne (lub reagowania na nie). Przeprowadzono wywiady z przedstawicielami samorządu terytorialnego zajmującymi się planowaniem urbanistycznym, środowiskiem lub obszarami zdrowotnymi. Skupili się na tym, jak miasta podchodziły do planowania urbanistycznego i projektowania infrastruktury w odpowiedzi na konkretne katastrofy – lub w sposób zapobiegawczy dla przyszłych – oraz na tym, w jaki sposób wysiłki te mogłyby przyczynić się do zdrowszej i bardziej zrównoważonej przyszłości miejskiej.

Wsumie 12 miast studium przypadku w 11 krajach w regionie europejskim WHO przeprowadzono wywiady z wykorzystaniem kwestionariusza przesłanego z wyprzedzeniem. Obejmowały one trzy małe (ilt;100 000 obywateli), pięć średnich (100 000–500 000 obywateli) i cztery duże miasta (> 500 000 obywateli). 10 z nich doświadczyło co najmniej jednego zdarzenia awaryjnego w ciągu ostatniej dekady, w tym poważne powodzie, pożary lasów, trzęsienia ziemi, huragany, wypadki przemysłowe, przerwy w zasilaniu, fale upałów i burze śnieżne. Kilka miast doświadczyło wielu katastrof w tym samym czasie – trend, który prawdopodobnie utrzyma się w przyszłości. Zdarzenia te spowodowały szeroki zakres skutków, w tym znaczny wpływ na zdrowie. Analiza tematyczna została zastosowana do fragmentów wywiadu w celu zidentyfikowania wspólnych tematów, pomysłów i wzorców.

Gotowość na wypadek sytuacji kryzysowych jest kluczowym elementem budowania odporności systemów opieki zdrowotnej i innych systemów oraz centralnym elementem ram zarządzania w sytuacjach nadzwyczajnych. Wyciągi z wywiadu zostały zatem przeanalizowane z wykorzystaniem czterech odrębnych, ale połączonych ze sobą faz ram zarządzania kryzysowego. Obejmują one dwie fazy, które mają miejsce w trakcie i po wystąpieniu sytuacji nadzwyczajnej (reagowanie i powrót do zdrowia) oraz dwa, które mają zostać przeprowadzone przed nowymi atakami awaryjnymi (łagodzenie i gotowość).

Wyniki wywiadu zidentyfikowały niektóre kluczowe czynniki służące odbudowie po wydarzeniu, w tym dostęp do zasobów finansowych i budżetów awaryjnych, ochronę ubezpieczeniową, elastyczność w lokalnych łańcuchach dostaw i dystrybucji oraz świadomość społeczną na temat różnych ekspozycji i zagrożeń dla zdrowia związanych z otaczającym środowiskiem. Ponadto w wywiadach przedstawiono szereg czynników budowania odporności, które mają kluczowe znaczenie dla pełnej i szybkiej odbudowy, w tym długoterminowe inwestycje w infrastrukturę krytyczną, przekształcenie modelu gospodarczego w bardziej zrównoważony i ekologiczny przemysł oraz kontrolę nad presją na rozwój.