Rise-AM

Medan det har vore eit sterkt fokus på å dempe klimaendringane til under 2 °C, gjer mangelen på internasjonale tiltak og framleis vekst i klimagasskonsentrasjonar det viktig å analysere konsekvensane av høgare scenari (global gjennomsnittleg oppvarming > 2 °C med omsyn til preindustrielt nivå) for sårbare område. Dette vil mogleggjere ei betre kvantifisering av konsekvensar og sårbarheiter knytte til slike klimaendringar, noko som viser at tilpasning er mogleg til ein overkomeleg pris (samanlikna med risiko). Det vil vidare informere politikk og beslutningstakarar, og bidra til å auka medvitet om dei mange dimensjonane av moglege tilpasningsvegar.

Kystsoner er blant dei mest sårbare områda i verden i møte med klimaendringar (trua av havnivåstiging, avrenning til kystnære lågland og kyststormar). Dei oppnådde resultata er basert på eit sett med modellar som vurderer globale framskrivingar spesielt utarbeidde for kystsystemer for å tillate evaluering av klimaendringar for noverande tilpasningsnivå.

Rise-AM-arbeidshypotesen er at kystsona berekraft kan forbetrast ved å vedta ein fleksibel adaptiv veg som identifiserer tippepunktar og gjer bruk av grøne intervensjonsalternativar, meir berekraftige enn dei tradisjonelle kysttekniske løysingane. For å nå dette overordna målet har prosjektet som mål å:

a) utvikle eit sett tilpasningsvegar for utvalde sårbare kystsystemer, innføra strategiar for retrett og innkvartering og herunder nyskapande løysingar i lokal skala,

B) vurdere synergier mellom desse alternativa i ei rekkje framtidige scenarier, idet det takast omsyn til dei fysiske og sosioøkonomiske komponentane, og

C) innføre ei risikotilnærming i klimaanalysen for å oppnå ein høgare grad av objektivitet i vurderingane og for å gjere greie for for usikkerheiter i drivarar og svar. Dette vil føre til ei betre vurdering av kompatibiliteten mellom lokale, regionale og globale skalaer og mellom kortsiktige og langsiktige planar.

Rise — AM — var basert på ein nøsta vurderingsmetode på tvers av skalaer for å fastslå sårbarheit og risiko. For det første vart verdsregionar samanlikna, og dei viktigaste sårbarheitspunkta vart bestemte som ein funksjon av kysttypologi. Dette vart etterfølgd av regionale raffinerte analyser og lokale vurderingar, inkludert utføringa av nye typar «grøne» tiltak.

Dei mest effektive tiltaka informerte regional skalaanalyse der tilpasningsbanar vart utvikla og klassifisert, i samsvar med deira bidrag til klimatiltak. Dette vart deretter brukt til å revurdera ein forbetra global skala analyse.

Denne tilnærminga tek sikte på ein forbetra naturleg funksjon av «grøne» kystintervensjonar som vil resultere i eit meir berekraftig kystsystem som fungerer under ekstreme klimatiske og sosioøkonomiske scenari.

Resultata av RISES-AM er henta frå konseptuelle og numeriske modellar som omhandlar konsekvensprojeksjon for kystsystemer og mogeleggjer evaluering av klimaeffektar for noverande tilpasningsnivå.  Tilpasningsunderskotet vart ansett som ein funksjon av kystarketypen. Den lokale skalaanalysen har adressert prosessar som ikkje ofte vurderast saman som flaumerosjon og salinisering (t.d. salthaldigheitsnivå i ein av våre casestudiar Ebro Delta i den spanske Middelhavskysten). Dei regionale sårbarheitene vart vurdert ved å karakterisere kysttypologiar langs utvalde kyststrekningar der framtidig gjennomsnittleg havnivå, overspenning og bølgjeforhold vart projisert og kombinert med plasstilgjengelegheit for å bestemme tilpasningsnivå og moglege inngrep og vegar. På global skala vart det gjort ei liknande vurdering der ein kombinert vurderte oversymjing og erosjon og for første gong innførte retrett som tilpasningsalternativ. Resultata frå desse vurderingane viser kor viktig det er å planleggje framover i alle kategoriar for å redusere verknadene av klimaendringane og vise tilbakekoplingane mellom dei fysiske og sosioøkonomiske delsystema i kystsona. For dette formålet vart det teke omsyn til tiltak som er ein kombinasjon av a) grå intervensjonar basert på stive strukturar, b) grøne intervensjonar basert på naturlege prinsippar og c) mjuke intervensjonar basert på sandnæring og arealplanlegging. Dei direkte økonomiske effektane er estimert basert på landtilgjengelegheit, medan det er utført ei rekkje analyser for å berekne indirekte effektar (til dømes via sjøtransport som er ansvarleg for meir enn 80 % av verdshandelen).

Fordelane med tilpasning og behovet for fleksibilitet for å styrke kystnær berekraft har vorte adressert ved hjelp av ein prosessbasert analyse. Det vart vist korleis berekraft kan forbetrast ved å gje ytterlegare sedimentære volumar støtta av forbetra vassstraumar. Rolla til naturlege habitatar og økosystemfunksjonar har òg blitt vurdert for å fremje energivenlege typar inngrep, slik at naturlege akkresjonsmekanismar, kjend for våtmarker, kan eksporterast til andre kystsystemer.

Den generelle eigna til ikkje-konvensjonelle tiltak som stigande landnivå (t.d Nederland eller Maldivane) versus vegetasjonsbaserte tilnærmingar vart òg analysert. Dette gjorde det mogleg å stille nye spørsmål som ikkje var så tydeleg identifisert før. Til dømes omgrepet high-end forhold og om det refererer til press som verkar på eit kystsystem eller til kombinasjonen av press, tilstand og respons. Eit anna spørsmål som er identifisert, er behovet for å kombinere gjennomsnittlege trendar og ekstreme hendingar for å finne den verste moglege kombinasjonen og vurdere frå den kystnære sårbarheita.