W dniu 6 października 2011 r. Komisja Europejska przyjęła projekt pakietu legislacyjnego, który będzie kształtował politykę spójności UE na lata 2014–2020. Nowe rozporządzenia powinny wejść w życie w 2014 r.

Struktura legislacyjna polityki spójności obejmuje:

• nadrzędne rozporządzenie ustanawiające wspólne zasady dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR), Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS), Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW), Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego (EFMR) oraz dalsze ogólne zasady dotyczące EFRR, EFS i Funduszu Spójności;
• trzy rozporządzenia szczegółowe dotyczące EFRR, EFS i Funduszu Spójności; i
• dwa rozporządzenia dotyczące celu „Europejska współpraca terytorialna” oraz europejskiego ugrupowania współpracy terytorialnej (EUWT).

W przeciwieństwie do okresu programowania 2007–2013 przepisy proponowane w odniesieniu do instrumentów finansowych na lata 2014–2020 nie mają charakteru nakazowego w odniesieniu do sektorów, beneficjentów, rodzajów projektów i działań, które mają zostać objęte wsparciem. Państwa członkowskie i instytucje zarządzające mogą wykorzystywać instrumenty finansowe w odniesieniu do wszystkich celów tematycznych objętych programami operacyjnymi oraz w odniesieniu do wszystkich funduszy, jeżeli jest to skuteczne i skuteczne.

Nowe ramy zawierają również jasne zasady umożliwiające lepsze połączenie instrumentów finansowych z innymi formami wsparcia, w szczególności z dotacjami, ponieważ dodatkowo stymuluje to opracowywanie dobrze dostosowanych systemów pomocy, które odpowiadają szczególnym potrzebom państw członkowskich lub regionów.

W następstwie wniosków w sprawie polityki spójności z dnia 6 października oraz aby pomóc państwom członkowskim w przygotowaniu się do następnego okresu programowania, w dniu 14 marca 2012 r. Komisja przedstawiła „wspólne ramy strategiczne” (CSF). Ma on pomóc w określeniu kierunku strategicznego na następny okres planowania finansowego od 2014 do 2020 r. w państwach członkowskich i ich regionach. Umożliwi to znacznie lepsze łączenie różnych funduszy w celu maksymalizacji wpływu inwestycji UE. Władze krajowe i regionalne wykorzystają te ramy jako podstawę do opracowania „umów partnerskich” z Komisją.

Jeden z 11 celów tematycznych wspólnych ram strategicznych wyraźnie odnosi się do przystosowania się do zmiany klimatu. W odniesieniu do EFRR i Funduszu Spójności proponuje się kluczowe działania w ramach celu tematycznego 5 „Promowanie przystosowania się do zmiany klimatu oraz zapobiegania ryzyku i zarządzaniaryzykiem”, w tym:

• opracowanie strategii i planów działania na rzecz przystosowania się do zmiany klimatu oraz planów zapobiegania ryzyku i zarządzania ryzykiem na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym oraz tworzenie bazy wiedzy i zdolności w zakresie obserwacji danych oraz mechanizmów wymiany informacji;
• zwiększenie inwestycji w przystosowanie się do zmiany klimatu oraz zapobieganie ryzyku i zarządzanie nim, w tym: unikanie szkód i zwiększanie odporności środowiska zbudowanego i innej infrastruktury; ochrona zdrowia ludzkiego; zmniejszenie presji na zasoby wodne w przyszłości; inwestycje w ochronę przeciwpowodziową i ochronę wybrzeża; oraz zmniejszenie wrażliwości ekosystemów w celu zwiększenia odporności ekosystemów i umożliwienia adaptacji ekosystemowej;
• opracowanie narzędzi (systemy wykrywania, wczesnego ostrzegania i ostrzegania, mapowanie i ocena ryzyka); oraz zwiększone systemy zarządzania klęskami żywiołowymi w celu ułatwienia odporności na klęski żywiołowe oraz zapobiegania im i zarządzania ryzykiem w odniesieniu do zagrożeń naturalnych, w tym zagrożeń związanych z warunkami pogodowymi (takich jak burze, ekstremalne zjawiska temperaturowe, pożary lasów, susze, powodzie) i zagrożeń geofizycznych (takich jak lawiny, osuwiska ziemi, trzęsienia ziemi, wulkany) oraz w celu wspierania społecznej reakcji na zagrożenia przemysłowe (systemy wczesnego ostrzegania, mapowanie ryzyka).

Kluczowe działania dotyczące adresu EFRROW:

• zrównoważona gospodarka wodna, w tym efektywność wodna (w odniesieniu do ekosystemów), poprzez tworzenie stref magazynowania wody w gospodarstwie; wsparcie dla wodooszczędnych wzorców uprawy; oraz ustanowienie pasów ochrony lasów przed erozją i zarządzanie nimi;
• poprawa gospodarowania glebą poprzez wspieranie praktyk mających na celu zapobieganie degradacji gleby i wyczerpywanie się zasobów węgla w glebie, takich jak niska uprawa, zimowa zielona pokrywa, a także ustanowienie systemów rolno-leśnych i nowych lasów;
• zapewnienie wysokiego potencjału w zakresie przystosowania się do zmiany klimatu i chorób oraz utrzymanie różnorodności genetycznej, w szczególności poprzez wspieranie lokalnych odmian upraw i ras zwierząt gospodarskich.