Każdy proces adaptacji jest wyjątkowy i możliwe są różne ustalenia dotyczące zarządzania i struktury instytucjonalnej, z których każdy ma inne wymagania w zakresie zasobów. Jeśli chodzi o zasoby ludzkie, wybór waha się od taniej, jednoosobowej koordynacji istniejących działań sektorowych po utworzenie specjalnej jednostki dostosowawczej, która nadzoruje i koordynuje procesy obejmujące dogłębne oceny ryzyka, zaangażowanie i udział zainteresowanych stron, a także szczegółowe planowanie, wdrażanie i monitorowanie działań dostosowawczych.

Wybór powinien opierać się na poziomie narażenia i podatności obszaru miejskiego na zagrożenia związane ze zmianą klimatu, wielkości populacji i zagrożonych aktywów, szeregu wrażliwych sektorów oraz istniejącej strukturze instytucjonalnej.

W kontekście ograniczonych budżetów różne sposoby ograniczania zapotrzebowania na zasoby obejmują:

• W oparciu o działania, które już trwają i które mają znaczenie dla przystosowania się do zmiany klimatu, tj. uwzględnianie adaptacji w istniejących planach i strategiach politycznych ( zob. krok 5.3);
• Udział w sieciach i inicjatywach wspierających, takich jak Porozumienie Burmistrzów (zob. krok 1.8);
• Dostęp do różnych źródeł finansowania (zob. etap 1.5);
• Współpraca z sektorem prywatnym (zob. krok 1.6);
• Współpraca z uczelniami wyższymi i projektami badawczymi (zob. krok 1.6);
• Dostosowanie do innych procesów, takich jak wdrożenie strategii zrównoważonego rozwoju (zob. krok 2.6).

Wymiana doświadczeń i studiów przypadków z innych obszarów miejskich, które rozpoczęły proces adaptacji, może być pomocna w zrozumieniu potrzeb zasobów. Proszę zapoznać się z etapem 3.2, aby znaleźć przykłady dobrych praktyk adaptacyjnych.