Konwencja ramsarska o obszarach wodno-błotnych

Konwencja o terenach wodno-błotnych (Ramsar, Iran, 1971) – zwana „Konwencją Ramsarową” – jest traktatem międzyrządowym, który ucieleśnia zobowiązania państw członkowskich do zachowania ekologicznego charakteru ich terenów podmokłych o znaczeniu międzynarodowym oraz do planowania „mądrego użytkowania” lub zrównoważonego użytkowania wszystkich terenów podmokłych na ich terytoriach. W przeciwieństwie do innych globalnych konwencji środowiskowych, Ramsar nie jest powiązany z systemem Wielostronnych porozumień środowiskowych ONZ, ale ściśle współpracuje z innymi MEA i jest pełnym partnerem wśród „grupy związanej z różnorodnością biologiczną” traktatów i porozumień. Rozwój gospodarczy, przemysłowy i energetyczny prowadzi do przyspieszenia globalnego popytu na wydobyte zasoby, w tym zasoby nieodnawialne, takie jak ropa naftowa i gaz, minerały cenne i bazowe, węgiel, piasek i żwir, minerały przemysłowe i torf. Rzemieślnicze, małe i duże projekty wydobywcze mają potencjał, jeśli nie dobrze zarządzany, wpływając na tereny podmokłe i usługi ekosystemowe na terenach podmokłych. Tereny podmokłe mogą być szczególnie narażone, ponieważ wiele gałęzi przemysłu wydobywczego wykorzystuje procesy wymagające intensywnej wody, które wpływają na dostępność wody do utrzymania terenów podmokłych, a także mogą generować toksyczne odpady, które mogą zanieczyścić powierzchniowe i podziemne części wód na terenach podmokłych i wokół nich. Ramsar zajmuje się również wpływem klimatu na tereny podmokłe.