Kliknij na zdjęcie, aby uzyskać dostęp do czterodniowej prognozy ozonu w warstwie przyziemnej w ramach usługi programu Copernicus w zakresie monitorowania atmosfery

Kwestie zdrowotne

Ozon w warstwie przyziemnej wpływa na zdrowie ludzi poprzez upośledzenie funkcji układu oddechowego i sercowo-naczyniowego, co prowadzi do większej liczby przyjęć do szpitala, nieobecności w szkole i pracy, stosowania leków, a nawet przedwczesnej śmiertelności. Krótkotrwałe narażenie na działanie ozonu wiąże się z objawami ze strony układu oddechowego, zmniejszoną czynnością płuc i zapaleniem dróg oddechowych; długotrwała ekspozycja na zaostrzoną astmę i zwiększoną częstość występowania udarów mózgu. W przeciwieństwie do szkodliwego wpływu ozonu troposferycznego lub przyziemnego – ozonu, którym oddychamy – ozon stratosferyczny jest korzystny dla zdrowia ludzkiego poprzez blokowanie promieniowania UV.

Obserwowane skutki

Powstawanie ozonu w warstwie przyziemnej i jego wrażliwość meteorologiczna

Ozon powierzchniowy (O3)jest zanieczyszczeniem wtórnym wytwarzanym w atmosferze w obecności światła słonecznego i prekursorów chemicznych. Głównymi prekursorami ozonu są tlenki azotu (NOx) i lotne związki organiczne (LZO), które pochodzą głównie z transportu i działalności przemysłowej, które są w dużej mierze związane z obszarami miejskimi. Tlenek węgla (CO) i metan (CH4)emitowane ze źródeł mieszkaniowych i rolniczych zwykle odgrywają niewielką rolę w tworzeniu ozonu. Prekursory ozonu mogą mieć również naturalne pochodzenie, takie jak biogeniczne emisje LZO, emisje NOx z gleby, emisje CO z pożarów lasów i emisje metanu z biosfery (Cooper i in., 2014; Mnisi i in., 2015).

Maksymalne stężenie ozonu występuje zazwyczaj w odległości kilkudziesięciu kilometrów od obszarów miejskich, gdzie znajdują się główne źródła prekursorów ozonu, w przeciwieństwie do innych zanieczyszczeń powietrza (takich jak cząstki stałe i dwutlenek azotu), które w dużej mierze koncentrują się w miastach. Ponieważ fotochemiczne tworzenie się ozonu trwa kilka godzin, wiatry mogą transportować smugi zanieczyszczeń przed powstaniem ozonu. Ponadto niektóre gatunki NOx ulegają degradacji ozonu w określonych warunkach (tj. w pobliżu źródeł emisji, w nocy lub zimą), co skutkuje ogólnie niższym stężeniem ozonu w centrach miast, w których emitowane są NOx. Po uformowaniu ozon można utrzymywać w atmosferze przez kilka dni lub tygodni, często przechodząc transport dalekosiężny lub transgraniczny. Niemniej jednak, również na obszarach miejskich - a zwłaszcza podmiejskich - można zaobserwować wysoki poziom ozonu.

Ponieważ generowanie ozonu wymaga promieniowania słonecznego, stężenia ozonu zazwyczaj osiągają dzienne maksimum kilka godzin po południu. Koncentracje następują również po wyraźnym cyklu sezonowym, który w Europie osiąga szczyt między wczesną wiosną a późnym latem. Zależność od światła słonecznego sprawia, że ozon jest bardzo wrażliwy na zmienność meteorologiczną i klimatyczną. Wahania ozonu z roku na rok zależą w dużej mierze od tego, jak ciepłe i suche jest lato; intensywne fale upałów mogą prowadzić do szczytowych wartości ozonu. Związek ze światłem słonecznym oznacza, że w Europie Południowej występuje zazwyczaj wyższe stężenie ozonu niż w Europie Północnej (EEA,2022a).

Stężenia i narażenie ludności

Stwierdzono, że roczne stężenie ozonu nieznacznie wzrosło w Europie w latach 2005–2019, podczas gdy najwyższe szczyty ozonu spadły (Solberg i in., 2022). W 2020 r. jedynie 19 % wszystkich stacji monitorowania ozonu w warstwie przyziemnej w całej Europie osiągnęło długoterminowy cel określony w dyrektywie w sprawie jakości powietrza z 2008 r., zgodnie z którym maksymalna dzienna średnia ośmiogodzinna nie może przekroczyć 120 mikrogramów na metr sześcienny (μg/m3)w ciągu roku kalendarzowego. W całej Europie 21 państw, w tym 15 państw członkowskich UE, zarejestrowało stężenia ozonu przekraczające wartość docelową UE w zakresie ochrony zdrowia ludzkiego (maksymalna dzienna średnia ośmiogodzinna wynosząca 120 μg/m3)(EEA, 2022a). Odsetek ludności narażonej na działanie ozonu powierzchniowego powyżej poziomów docelowych UE wahał się od 64 % w 2003 r. do 9 % w 2014 r. (EEA, 2022b). Odsetek populacji narażonej na stężenia powyżej krótkoterminowej wartości zalecanej WHO na 2021 r. (maksymalna dzienna średnia ośmiogodzinna wynosząca 100 μg/m3)wahał się między 93 % a 98 % w latach 2013–2020, bez tendencji spadkowej w czasie.

Wpływ na zdrowie

Wysoki poziom ozonu powoduje problemy z oddychaniem, wywołuje astmę, zmniejsza czynność płuc i powoduje choroby płuc (WHO, 2008). W 2019 r. 12 253 osoby w 23 krajach europejskich hospitalizowano z powodu chorób układu oddechowego spowodowanych lub zaostrzonych przez ostrą ekspozycję na ozon. Obciążenie związane ze śmiertelnością i zachorowalnością spowodowane narażeniem na poziomy ozonu jest zazwyczaj niższe w krajach Europy Północnej w porównaniu z resztą Europy (EEA,2022a). Szacuje się, że w 2020 r. 24 000 osób w 27 państwach członkowskich UE zmarło przedwcześnie z powodu ostrego narażenia na ozon powyżej 70 μg/m3. Państwami o najwyższych wskaźnikach śmiertelności w 2020 r. z powodu narażenia na ozon były Albania, Czarnogóra, Grecja, Bośnia i Hercegowina oraz Macedonia Północna, w kolejności malejącej (EEA, 2022a). Od 2005 r. nie odnotowano konkretnej tendencji w zakresie śmiertelności związanej z ozonem w warstwie przyziemnej, a zmienność z roku na rok zależy głównie od temperatur letnich (Solberg i in., 2022).

Poza bezpośrednimi skutkami zdrowotnymi ozon powierzchniowy jest wchłaniany przez szparki roślin i może niekorzystnie wpływać na plony roślin uprawnych i leśnych, co wpływa na zaopatrzenie w żywność. Szacuje się, że plony pszenicy w Europie zmniejszą się w 2019 r. do 9 %. Jeśli chodzi o straty gospodarcze, w 35 państwach utracono 1,4 mld EUR (EEA, 2022c).

Przewidywane skutki

Przyszłe stężenia ozonu w warstwie przyziemnej

Na zmienność z roku na rok stężeń ozonu i jego wartości szczytowe mają wpływ trwające i przyszłe zmiany kluczowych parametrów atmosferycznych w złożony sposób (tabela 1). Większe prawdopodobieństwo fal upałów prawdopodobnie doprowadzi do wzrostu szczytowych stężeń ozonu w warstwie przyziemnej. Zwiększone promieniowanie słoneczne i temperatury w okresie letnim przyspieszą również proces chemiczny powstawania ozonu. Emisja LZO (prekursora ozonu) zostanie zwiększona przez cieplejsze lata (Langner i in., 2012), ale również zmniejszona przez wyższe poziomy CO2 w atmosferze (Szopa i in., 2021). Częstsze pożary lasów w okresie letnim będą stanowić źródło zarówno emisji LZO, jak i CO (Parrington i in., 2013). Usuwanie ozonu z atmosfery poprzez absorpcję przez roślinność – która sama w sobie jest szkodliwa dla roślin – można ograniczyć przez deficyt ciepła i wody u roślin (Szopa i in., 2021). Jednocześnie zwiększona wilgotność zwiększy niszczenie ozonu na obszarach o niskiej zawartości NOx, takich jak obszary morskie w Skandynawii (Colette i in., 2015).

Tabela 1: Wybór parametrów meteorologicznych, które mogą wzrosnąć w związku z przyszłymi zmianami klimatu i ich wpływem na poziomy ozonu

Zmiany klimatyczne

Konsekwencje

Wpływ na poziom ozonu

Temperatura

Szybsza chemia

Zwiększenie

Rozkład gatunków rezerwuaru tlenków azotu (PAN)

Zwiększenie

Zwiększone emisje biogeniczne (LZO, NO)

Zwiększenie

Stężenia CO2

Zmniejszenie emisji biogenicznych

Zmniejszenie

Promieniowanie słoneczne (np. zmniejszone zachmurzenie lub zmniejszona głębokość optyczna aerozolu)

Szybsza fotochemia

Zwiększenie (wysoki poziom NOx)
Zmniejszenie (niski poziom NOx)

Opady atmosferyczne

Wymiatanie rozpuszczalnych prekursorów (HNO3)

Zmniejszenie

Wilgotność atmosferyczna

Zwiększone niszczenie ozonu

Zwiększenie (wysoki poziom NOx)
Zmniejszenie (niski poziom NOx)

Zdarzenia związane z suszą

Zmniejszona wilgotność atmosferyczna i wyższe temperatury

Zwiększenie

Naprężenie roślin i zmniejszony otwór szpary zmniejszają suche osadzanie się na ziemi

Zwiększenie

Naprężenia w instalacjach zmniejszają emisje BVOC

Zmniejszenie

Zwiększona częstotliwość pożarów

Zwiększenie

Zablokowane wzorce pogodowe

Częstsze epizody stagnacji powietrza

Zwiększenie

Wzrost fal upałów w sezonie letnim/suchym

Zwiększenie

Źródło: Adaptacja Jacob and Winner (2009), The Royal Society (2008) i Lin et al. (2020)

Oczekuje się, że przyszłe zmiany klimatu zwiększą stężenie ozonu, ale wzrost ten nie powinien przekroczyć 5 μg/m3 dziennego maksimum do połowy stulecia, a zatem prawdopodobnie przeważyłyby nad nim redukcje poziomów ozonu ze względu na planowane przyszłe redukcje emisji prekursorów ozonu. Prognozy z końca stulecia sugerują jednak wzrost stężenia ozonu nawet o 8 μg/m3. Spadki prognozuje się tylko na obszarach oceanicznych i najbardziej wysuniętych na północ (Wyspy Brytyjskie, kraje skandynawskie i bałtyckie) (wykres 1).

Rysunek 1. Modelowanie przyszłych zmian stężenia ozonu w warstwie przyziemnej w okresie letnim (maksymalne dzienne stężenie ozonu) w Europie w połowie stulecia (po lewej) i pod koniec stulecia (po prawej). Źródło: ETC/ACM (2015)

Wpływ na zdrowie

Oczekuje się, że śmiertelność związana z ostrą ekspozycją na ozon wzrośnie z powodu zmiany klimatu do 2050 r., zwłaszcza w Europie Środkowej i Południowej (Orru i in., 2019; Selin i in., 2009). Geels i wsp. (2015) oszacowano, że sama zmiana klimatu doprowadzi do 15-procentowego wzrostu całkowitej liczby ostrych przedwczesnych zgonów związanych z ozonem w Europie do 2080 r. w ramach scenariusza klimatycznego RCP 4.5. Straty dobrobytu gospodarczego netto (w tym koszty śmiertelności i straty czasu wolnego) spowodowane skutkami zdrowotnymi ozonu wynikającymi ze zmian klimatu i emisji prekursorów mogą w latach 2000–2050 wynieść 9,1 mld EUR. Wpływ na koszty przewidywanych zmian emisji w znacznym stopniu przewyższyłby wpływ na klimat (Selin i in., 2009).

Odpowiedź Policy

Monitorowanie, cele i ostrzeżenia

Zgodnie z dyrektywą w sprawie jakości powietrza z 2008 r. państwa członkowskie UE są odpowiedzialne za monitorowanie i przekazywanie Europejskiej Agencji Środowiska danych dotyczących ozonu w warstwie przyziemnej. Monitorowanie godzinowych stężeń ozonu odbywa się na prawie 2000 stacjach w całej Europie, w tym na stacjach tła wiejskiego, podmiejskiego i miejskiego, w celu udokumentowania narażenia ludności. Stężenie ozonu mierzy się również na stacjach przemysłowych i drogowych, znajdujących się w bliskiej odległości od głównej drogi lub obszaru przemysłowego/źródła.

W dyrektywie w sprawie jakości powietrza z 2008 r. określono wartość docelową i długoterminową wartość docelową dla ozonu w celu ochrony zdrowia ludzkiego. Przegląd norm prawnych dotyczących ozonu w warstwie przyziemnej określonych w dyrektywie w celu ochrony zdrowia ludzi i środowiska przedstawiono w tabeli 2.

Tabela 2: Przegląd wartości progowych i docelowych oraz celów długoterminowych dotyczących ozonu w warstwie przyziemnej atmosfery

Wartość docelowa dla ochrony zdrowia ludzkiego

Twartość arget dla ochrony roślinności

Długoterminowy cel
w zakresie ochrony zdrowia ludzkiego

Długoterminowy cel
ochrony roślinności

Próg informowania
w celu ochrony zdrowia ludzkiego

Próg alarmowy dla ochrony zdrowia ludzkiego

maksymalna dzienna średnia 8-godzinna: 120 μg/m3 przez ponad 25 dni w roku kalendarzowym uśrednione dla trzech lat

AOT40* od maja do lipca: 18 000 μg/m3 x h uśrednione w ciągu pięciu lat

maksymalna dzienna średnia ośmiogodzinna w ciągu roku kalendarzowego: 120 μg/m3

AOT40* od maja do lipca: 6 000 μg/m3 x h

Stężenie 1-godzinne: 180 μg/m3

Stężenie 1-godzinne: 240 μg/m3

* AOT40 (μg/m3 x godzina) jest sumą różnicy między godzinowymi stężeniami większymi niż 80 μg/m3 i 80 μg/m3 w danym okresie, przy użyciu tylko wartości jednogodzinnych zmierzonych między godziną 8.00 a 20.00 czasu środkowoeuropejskiego (CET) każdego dnia.

Dyrektywa w sprawie jakości powietrza z 2008 r. zawiera również obowiązki regulacyjne w zakresie informowania ludności o wysokich stężeniach ozonu w warstwie przyziemnej (tabela 2). Próg informowania odzwierciedla "poziom, powyżej którego istnieje zagrożenie dla zdrowia ludzkiego wynikające z krótkotrwałego narażenia szczególnie wrażliwych grup ludności". W przypadku przekroczenia progu organy krajowe są zobowiązane do informowania opinii publicznej. Próg alarmowy odzwierciedla "poziom, powyżej którego istnieje ryzyko dla zdrowia ludzkiego wynikające z krótkotrwałego narażenia ogółu ludności". Organy krajowe są zobowiązane do informowania społeczeństwa, udzielania porad i wdrażania planów działań krótkoterminowych w przypadku przekroczenia tego progu. Przekroczenie obu progów powinno być zgłaszane przez państwa członkowskie Komisji Europejskiej.

Informacje na temat rocznych stężeń ozonu są dostępne na stronie internetowej EEA poświęconej statystykom jakości powietrza. Aktualne informacje na temat jakości powietrza są dostępne na stronie internetowej EEA poświęconej jakości powietrza UTD oraz za pośrednictwem europejskiego wskaźnika jakości powietrza. Usługa programu Copernicus w zakresie monitorowania atmosfery zapewnia 4-dniową prognozę stężeń ozonu w warstwie przyziemnej. W kilku krajach europejskich poziomy stężenia ozonu są uwzględnione w planach działania dotyczących zdrowia cieplnego. Zob. przykład z Belgii tutaj.

Redukcja stężenia

W 2021 r. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) opublikowała nowe wytyczne dotyczące jakości powietrza w celu ochrony zdrowia ludzkiego, aktualizując wytyczne dotyczące jakości powietrza z 2005 r. na podstawie systematycznego przeglądu najnowszych dowodów naukowych na to, w jaki sposób zanieczyszczenie powietrza szkodzi zdrowiu ludzkiemu. W październiku 2022 r. Komisja Europejska opublikowała wniosek dotyczący przeglądu dyrektywy w sprawie jakości powietrza, który w większym stopniu dostosowuje unijne normy jakości powietrza do zaleceń WHO z 2021 r. i wprowadza wartości dopuszczalne dla wszystkich zanieczyszczeń powietrza podlegających obecnie wartościom docelowym, z wyjątkiem ozonu. Ozon jest zwolniony z tej zmiany z wartości docelowej na wartość dopuszczalną ze względu na złożone cechy jego powstawania w atmosferze, które komplikują zadanie oceny wykonalności przestrzegania ścisłych wartości dopuszczalnych.

Skutki zmiany klimatu zaostrzające powstawanie ozonu mogłyby częściowo zrównoważyć wysiłki na rzecz ograniczenia emisji prekursorów ozonu. Nazywa się to karą klimatyczną za ozon. Rekompensata tej kary klimatycznej w stosunku do kontynentu europejskiego wymagałaby ambitnych środków łagodzących (redukcja emisji NOx i LZO o 30–50 %). W dłuższej perspektywie redukcja emisji metanu może również skutecznie ograniczyć powstawanie ozonu. Ponieważ metan jest również ważnym gazem cieplarnianym, jego redukcja jest również korzystna dla łagodzenia zmiany klimatu (UNEP, 2021; JRC, 2018 r.).

Odniesienia

Linki do dalszych informacji

Language preference detected

Do you want to see the page translated into ?

Exclusion of liability
This translation is generated by eTranslation, a machine translation tool provided by the European Commission.