Metody przyjęte do celów oceny ryzyka są często kombinacją ocen odgórnych, które zazwyczaj opierają się na danych ilościowych (np. dane spisowe, modele klimatyczne z obniżoną skalą) i wykorzystują metody mapowania i oddolnego, zwykle wykorzystując lokalną wiedzę przy identyfikowaniu zagrożeń i mają raczej jakościowy charakter. Oceny ryzyka oparte na wskaźnikach wykorzystują zestawy wskaźników, które mogą być zarówno ilościowe, jak i jakościowe i mogą być oceniane zarówno poprzez modelowanie, jak i konsultacje z zainteresowanymi stronami. Przegląd metod stosowanych w Europie znajduje się w sprawozdaniu EOG nr 1/2018. Urban Adaptation Support Tool opisuje kroki zalecane dla CCIVA w bardziej szczegółowy sposób dla miast. Podejście ogólne stosuje się jednak również do większych jednostek, takich jak regiony lub kraje.

Jednym z ram systematycznego konceptualizacji zagrożeń klimatycznych zgodnie z koncepcją oceny ryzyka IPCC są tzw. łańcuchy oddziaływania. Łańcuchy oddziaływania to łańcuchy przyczynowo-skutkowe, które ilustrują wszystkie główne czynniki i procesy prowadzące do określonego ryzyka klimatycznego i przypisują te czynniki do zagrożeń, podatności i narażenia komponentów. Łańcuchy oddziaływania są zazwyczaj opracowywane w sposób partycypacyjny wraz z zainteresowanymi stronami i ekspertami. Łańcuchy oddziaływania pomagają lepiej zrozumieć, usystematyzować i nadać priorytet czynnikom, które powodują zagrożenia związane z klimatem w konkretnym systemie budzącym obawy. Łańcuchy oddziaływania mogą sprzyjać dyskusji na temat popytu na adaptację już na wczesnym, jakościowym etapie oceny ryzyka. W przypadku oceny ryzyka operacyjnego łańcuchy skutków mogą służyć za podstawę wyboru odpowiednich metod, takich jak modele, wskaźniki, ocena oparta na przeglądach lub ekspertyzie. Często zalecane jest połączenie tych metod. Więcej informacji na temat ocen opartych na łańcuchu skutków znajduje się na przykład w Suplemencie ryzyka do podręcznika podatności.