Dostosowanie planów ochrony susz i wody

Celem planu zarządzania suszą jest zmniejszenie ryzyka, a tym samym skutków gospodarczych, społecznych i środowiskowych. Plany ochrony wody mają na celu ograniczenie zużycia wody; ograniczenie strat i marnotrawstwa wody; poprawa efektywności wykorzystania wody, dokumentowanie poziomu recyklingu i ponownego wykorzystania wody, wydłużenie żywotności obecnych dostaw wody poprzez zmniejszenie zapotrzebowania na wodę.

Efektywniejsze wykorzystanie istniejących zasobów wody może zmniejszyć zapotrzebowanie na wodę, zminimalizować wpływ na środowisko i koszty związane z rozwojem nowych dostaw. Plany ochrony suszy i ochrony wody zawierają wytyczne i wymogi regulujące ochronę wody i nieprzewidziane susze dla publicznych dostawców wody, ale także poprzez ograniczenia dotyczące użytkowania wody, systemy racjonalizacji, specjalne taryfy za wodę lub ograniczenie wykorzystania wody o niskiej wartości. DWCP mogą stać się środkami WCA w zakresie, w jakim są w stanie uwzględnić rozważania dotyczące przyszłych scenariuszy zmiany klimatu, ze szczególnym uwzględnieniem zmienności i zdarzeń ekstremalnych. Ponadto, ponieważ społeczne skutki suszy są zazwyczaj przejawem problemów związanych z niedoborem wody, dostosowane DWCP powinny również uwzględniać dynamikę społeczno-gospodarczą, aby rozważyć, w jaki sposób zmniejszenie dostępności wody i suszy mogłoby zaostrzyć problemy związane z rosnącym zapotrzebowaniem na wodę wynikającym ze zmian demograficznych i gospodarczych. Podstawowe elementy i zawartość planów ochrony suszy i wody (DWCP) to:

• ogólne cechy basenu w warunkach suszy;
• historia susz w dorzeczu;
• charakterystyka susz w dorzeczu;
• wdrożenie systemu ostrzegania przed suszą;
• program zapobiegania suszom i łagodzenia ich skutków związanych z systemami wskaźników;
• struktura organizacyjna DWCP (identyfikacja właściwego podmiotu, komitetu lub grupy roboczej w celu zidentyfikowania skutków suszy i zaproponowania zarządzania);
• aktualizacja i działania następcze w związku z DWCP;
• plany szczegółowe dotyczące zaopatrzenia w wodę w sektorze publicznym;
• długotrwałe zarządzanie suszą (w stosownych przypadkach sekcja powinna być poświęcona „przedłużonej suszy” zgodnie z wymogami art. 4 ust. 6 ramowej dyrektywy wodnej).

W idealnym przypadku DWCP powinien zawierać ilościowe i wymierne cele w zakresie ochrony wody oraz zestaw środków służących osiągnięciu tych celów, priorytetowo potraktowanych zgodnie z ich wynikami i kosztami wdrożenia.

Kategorie IPCC

Instytucjonalne: polityki i programy rządowe, Instytucjonalne: prawo i regulacje

Udział zainteresowanych stron

Zasadnicze znaczenie dla DWCP jest określenie odpowiednich zainteresowanych stron, które mają udział w zaopatrzeniu w wodę, planowaniu suszy i ochronie wody. . Te grupy zainteresowanych stron muszą być zaangażowane i sprawiedliwie reprezentowane na wczesnym etapie opracowywania planu. Udział w procesie planowania daje zainteresowanym stronom możliwość rozwijania wzajemnego zrozumienia różnych punktów widzenia i generowania rozwiązań opartych na współpracy.
Chociaż plany mogą (i powinny) być opracowywane na różnych szczeblach administracyjnych (gminnych, dystryktów nawadniających, prowincji, regionów) oraz dla różnych sektorów gospodarki, powinny być one połączone z planem gospodarowania wodami w dorzeczu.

Na szczeblu krajowym DWCP opisuje ramy normatywne, strukturę organizacyjną i instrumenty polityczne (takie jak udzielanie zezwoleń na pobór wody i ustalanie cen), procedury zgłaszania sytuacji nadzwyczajnej suszy, cele polityki wysokiego szczebla i dostępne zasoby. Projekty transferu wody na dużą skalę są zazwyczaj definiowane na tym poziomie. Na poziomie regionalnym lub na poziomie dorzecza DWCP wskazuje regionalne przyczyny i wskaźniki suszy, ryzyko suszy i podatność na zagrożenia, długoterminowe interwencje mające na celu zmniejszenie podatności na suszę, warianty ograniczania ryzyka suszy w podziale na sektory i poziom nasilenia suszy, podział zadań między podmioty regionalne, kryteria opracowywania planów zarządzania suszą na poziomie systemu zaopatrzenia w wodę, program współpracy z agencją ochrony ludności, procesy przeglądu planów.

Czynniki sukcesu i czynniki ograniczające

Czynnikiem sukcesu jest dogłębna wiedza na temat:

• wzór wykorzystania wody i wkład w dobrostan, a także
• średnio- i długoterminowych prognoz dotyczących zmienności klimatu i – zmian, oraz
• zrozumienie czynników wpływających na zapotrzebowanie na wodę w sektorach gospodarki energochłonnej oraz w publicznym zużyciu wody.

Czynnikiem ograniczającym jest konflikt między wartościami społecznymi, gospodarczymi i środowiskowymi, gdy zasoby wodne są bardziej ograniczone. Może to utrudnić współpracę podczas procesu planowania i wdrażania.

Koszty i korzyści

Koszty związane z opracowaniem DWCP na szczeblu państwowym oszacowano na 50 000–100 000 EUR. Korzyścią jest to, że wszystkie sektory gospodarki mogą kontynuować działalność w sposób zorganizowany, ale przy obniżonym poziomie wody, co oznacza, że mniej zakłóceń gospodarczych i środowiskowych jest mniej.

Aspekty Prawne

DWCP może być częścią regionalnych programów ochrony wody, opartych na narzędziach regulacyjnych i legislacyjnych. Ograniczenia prawne mogą obejmować prawa wodne, istniejące przepisy dotyczące zaufania publicznego, wymogi dotyczące publicznych dostawców wody oraz kwestie odpowiedzialności.

Aby rozwiązać problem niedoboru wody i susz w UE, Komisja Europejska wydała komunikat pt. „Rozwiązywanie problemów związanych z niedoborem wody i suszami w Unii Europejskiej” (2007 r.). W komunikacie wymieniono szereg wariantów strategicznych, które można wdrożyć jako wspólne działanie UE na rzecz zwiększenia efektywności wodnej i oszczędności wody oraz poprawy gotowości na suszę i zarządzania ryzykiem. Wysiłki Unii Europejskiej na rzecz zmniejszenia ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi nasiliły się dzięki komunikatowi KE w sprawie zdolności reagowania na klęski żywiołowe (WE z 2008 r.). W komunikacie podkreślono potrzebę zwiększenia zdolności i skuteczności Wspólnoty w zakresie reagowania na klęski żywiołowe w UE i poza nią. W tym celu KE zaproponowała kilka konkretnych środków służących lepszej koordynacji różnych polityk UE/wspólnotowych, instrumentów, usług i podmiotów (na szczeblu krajowym, europejskim i międzynarodowym). Europejska ramowa dyrektywa wodna, sztandarowa polityka wodna UE, uznała susze za potencjalne zagrożenia, które mogą zniweczyć wysiłki na rzecz osiągnięcia dobrego stanu ekologicznego jednolitych części wód Wspólnoty. Łagodzenie suszy jest jednak ostatnim spośród celów określonych w art. 1 dyrektywy, a tym, który jest najmniej uzasadniony. Przegląd ramowej dyrektywy wodnej z 2012 r. jest postrzegany przez wielu jako okazja do zwiększenia nacisku na niedobór wody i susze.

Czas wdrożenia

1-5 lat

Okres użytkowania

Zmienna

Strony internetowe:

Bibliografia: