Sjøveggar og bryggar

Sjøveggar og moloar er primært implementert for å sikre beskyttelse mot flaum og stormar av verdifulle menneskelege busetjingar og aktivitetar, spesielt i fare. Imidlertid kan dei negativt påverke kystlandskapet og miljøet, samt den naturlege verdien av ei strand og bruken av den. Samstundes, ved å utnytte sandakkumulering i oppdriftssida av strukturen, kan desse strukturane brukast til å kunstig utvide stranda og dermed skape ekstra plass til menneskelege aktivitetar. Beslutninga om å byggje sjøvatn og moloar må derfor ta omsyn til og balansere ulike interessenters perspektiver og behov med tanke på både gjennomførings- og vedlikehaldsfasen. Interessentkonsultasjonar bør omfatta lokale styresmakter, reiselivsaktørar, kystsamfunn, frivillige organisasjonar og kystforskingsinstitusjonar. 

Desse defensive strukturar kan vere gjenstand for miljøkonsekvensanalyse, avhengig av nasjonale lover og forskrifter. Når dei gjennomførast på stader med høg økologisk verdi, som er verna i samsvar med fugle- og habitatdirektiva(områdeNatura 2000),krevst det vanlegvis ei hensiktsmessig vurdering av deira potensielle verknader. Begge prosessane skal sikre retten til innsyn og formelt rådføre seg med dei råka partar. På same måte krev EUs flaumdirektiv,EUs vassrammedirektiv ogdirektivetom maritim arealplanlegging offentlege deltakingsprosessar som kan inkludere denne typen prosjekter. 

Seawall konstruksjon kan betraktast som eit nyttig tilpasningsalternativ når høge verdifulle kystområde ikkje kan beskyttast på andre måtar (til dømes på grunn av plassbegrensningar). Sjølv om alternativet lokalt gjev eit høgt beskyttelsesnivå mot erosjon og flaum, utgjer det stor bekymring for den langsiktige berekrafta til tilnærminga på grunn av moglege miljøpåverknader. Hovudsuksess og avgrensande faktorar for sjøvatn og bryggar er diskuterte nedanfor. 

Suksessfaktorar 

• Ein sjøvegg gjev ei høg grad av beskyttelse mot kystoversvømmelse og erosjon. 

• Sjøveggar har eit lågare plassbehov enn andre kystforsvar som dikar. Seawalls kan aukast for å møte havnivåstiging, noko som krev samstundes ei utviding av fundamentet. 
• Det høge tryggingsnivået som tilbys av ein sjøvegg kan favorisera utviklinga av innlandet. Toppen av sjømuren strekkjer seg ofte inn i ein steindekt del som gjev andre funksjonar, til dømes veg, promenade eller parkeringsplassar. 
• Tilstrekkeleg lange bryggar avgrensar silting i eit innløp eller navigasjonskanalar, og held dermed tilstrekkeleg djupt innanfor kanalen. Dei kan brukast til å kunstig utvide strandområdet i oppdriftssida, og gjev nye høve for utvikling av landbaserte økonomiske og sosiale aktivitetar. 
• Sjøveggar og bryggar er ganske vanlege og enkle strukturar som er mykje brukt i kystområde. Dei har vorte brukt over heile verd i mange år. Følgjeleg kan ei brei erfaring støtte deira korrekte design og konstruksjon, òg for å redusere miljøpåverknaden. 

 Avgrensande faktorar 

• Sjøveggar er dårleg fleksible strukturar. I designfasen må havnivåstigningsprognoser og mogleg auke i stormigheit takast i betraktning for å sikre levetida til slike strukturar i møte med klimaendringar. 
• På grunn av deira vinkelrett til land plassering, kan bryggar forstyrre longshore drift (sediment transport) og forårsaka downdrift erosjon. Jo lenger brygga er, desto større innverknad har den på tilstøytande område. 
• Seawalls forstyrrar ofte naturlege prosessar som habitatmigrasjon, noko som forårsaka svekkalse av tidvassshabitater. Desse effektane avheng imidlertid veldig mykje av hovudbølgje- og sedimenttransportretninga og utforminga av havbotnen. Valet av kystforsvar må gjerast i samsvar med stadsspesifikke forhold og primære og sekundære mål (til dømes bølgjevern, vegstabilisering, rombevaring og fortøyingsevne). Der tilstrekkeleg plass er tilgjengeleg og ingen konflikt med andre primære eller sekundære mål eksisterer, er grøne tiltak (til dømes strand næring og sanddyne restaurering) ofte føretrekt. 
• Seawalls stoppar ofte ikkje erosjon føre strukturen, men forhindrar erosjon av sanddynene og innlandet. Vertikale sjøveggar reflekterer ofte bølgjeenergi i staden for å spreie den, noko som gjer strandlinja meir utsett for erosjon. Mange havbotnar har derfor nyleg vorte unnfanga for å integrere bakkar. 
• Når sjøveggar regelmessig overfyllast, eller når dette skjer i store stormar, kan vatnet fjerne jord eller sand bak veggen og svekke den. Overtopping av vatn metter jorda og aukar trykket frå landsida, noko som kan føre til strukturell kollaps. Havstigningsnivå og potensiell overtopping må takast i betraktning ved konstruksjonen av havbotnen. Generelt kan framleis erosjon undergrave foten av strukturen og truga stabiliteten. 
• Sjøveggar og bryggar kan ha negativ innverknad på den generelle utsjånaden på landskapet og kan redusere sin attraktivitet. Derfor er det svært viktig at designaspektet prioriteres riktig, òg basert på interessentkonsultasjon. 

Byggjekostnadane for sjøveggar er høge. Imidlertid krev desse strukturane vanlegvis låge vedlikehaldskostnader viss dei er riktig utforma. Konstruksjonskostnadane varierer i samsvar med forma på seawall-strukturen: volumet av seawall avheng av den naudsynte crest nivå, på fundamentet nivå, bølgja lasting, og akseptable overtopping prisar. Kostnadane for sjøvatn varierer òg i samsvar med tilgjengelegheita og nærleiken til byggjematerialar og miljøtilstanden på staden. Viss utforminga av sjømuren inkluderer ekstra fasilitetar som vegar eller promenader på toppen av sjøveggen, aukar kostnadene følgjeleg. Imidlertid kan desse kostnadene kompenserast av betre integrering i landskapet, auka sosial aksept og nye rekreasjonshøve. 

Ifølgje estimata rapportert av UK Environmental Agency (2015)variererkostnadene for sjøvegger (ikkje inkludert vedlikehald) frå 700 til 5000 £/m (820-6 300 EUR/m, på 2007 kostnadsbase). Det forventast stor variasjon i kostnader mellom prosjekter som følgje av det høge talet på av ovannemnde faktorar som påverkar ulike typar havbotnprosjekter. 

Jetties er generelt ganske enklare tiltak med forventa lågare byggekostnad, til liks med kostnaden for groynes og moloar. Ifølgje estimater rapportert i UNEP-DHI (2016),kjøp og transport av bergartar basert på transport avstand på ca 50 km kan koste ca 25 USD/tonn (ca 21 EUR per tonn) medan plassere kostnadar er ca 40 USD/tonn (ca 34 EUR per tonn). 

Vedlikehald bør vurderast både i konstruksjonsfasen og gjennom heile konstruksjonens levetid. Etter storm, sesongmessige eller årlege inspeksjonar og tilhøyrande reparasjonsarbeid er òg naudsynt for alle kystforsvarsintervensjonar. 

Bygging av kystarbeid for å motverke erosjon og hardt sjøforsvar «som kan endra kysten», til dømes sjøvatn og moloar, omfattast av vedlegg II til miljøkonsekvensanalysen (EIA-direktivet) og påfølgjande endringar: Medlemsstatane avgjer om prosjekter i vedlegg II skal gå gjennom ein framgangsmåte for konsekvensutgreiing, anten i kvart enkelt tilfelle eller med omsyn til tersklar og kriterium. Dette kravet påverkar imidlertid ikkje vedlikehald og gjenoppbygging av desse arbeida. Eit kvart infrastrukturprosjekt som kan ha ein betydeleg innverknad på eit Natura 2000-område, skal underleggjast ei «riktig vurdering av dets implikasjonar for området» for å avgjere om prosjektet vil ha negativ innverknad på områdets integritet. 

EUs rammedirektiv for vatn krev god tilstand for Europas vassførekomstar, herunder kystfarvatn. Kystforsvaret kan endra dei hydromorfologiske eigenskapane til kystvatn, til dømes når det gjeld vasstraum, sedimentsamansetning og rørsle. Dei kan dermed føre til ei forverring av økologisk tilstand. Alle prosjekter som gjer dette, må oppfylla kriteria fastsett i artikkel 4 nr. 7 i direktivet. EUs flaumdirektiv gjev eit juridisk rammeverk for flaumaksjonar og forsvar. Bygging og restaurering av diker kan vera ein del av tiltak under flaumrisikohandteringsplanen som medlemsstatane vert bede om å førebu for å gjennomføra direktivet. Direktivet om maritim arealplanlegging2014 krev at ein vurderer samspelet mellom land og sjø, saman med maritim verksemd og tilpasning til klimaendringar. Sjøveggar og moloar kan påverke desse land/sjø interaksjonar. 

Den enkle plasseringa av materialet på staden kan ta kort tid (vanlegvismindre enn 1 år). Heile prosessen med  å velje den beste løysinga, samle inn og analysere data om bølgjer, straumar og sedimenttransport, riktig utforming av infrastrukturen og involvere interessentane i ein deltakande prosess krev imidlertid meirtid (spesielt meir enn 1 år for sjøvatn). Tid avhengòg av lengdapåkyststrekninga som skal beskyttast, og av dimensjonen på strukturen (lengd og høgde på strukturen) som krevst for å vere effektiv. 

Seawalls og bryggargenerelt har ei lang levetid (typically, 20-50 år) før større reparasjon er naudsynt. Regelmessig inspeksjon av sjøvatn, for tidleg å identifisere behovet for små reparasjonstiltak, kan forbetra levetida til desse strukturane.