Bramy/przegrody przeciwpowodziowe dla huraganu

Wnioski dotyczące barier burzowych prawdopodobnie będą wymagać udziału zainteresowanych stron i społeczeństwa, w tym w procedurach SEA i OOŚ, a także na mocy konwencji EKG ONZ z Aarhus (zob. poniżej).

Skuteczność:

• Istniejące bariery bramowe zapewniły skuteczne działanie przeciw gwałtownym sztormom.
• Bariera Tamizy została zamknięta ponad 100 razy bez problemu od momentu jej uruchomienia w 1982 roku.
• Z wyjątkiem rutynowego zamykania testów raz w roku, Maeslantkering został zamknięty tylko raz (w 2007 r.) ze względu na wysoki poziom wody przekraczający zakładany próg bezpieczeństwa.
• W niektórych przypadkach bramy przeciwprzepięciowe/szpory przeciwpowodziowe mogłyby być wykorzystywane do regulacji penetracji wody morskiej do obszarów słodkowodnych i poziomu wody, zapewniając tym samym również usługi ekosystemowe.

Czynniki ograniczające:

• Ważną kwestią jest czas potrzebny na zlikwidowanie barier: w przypadku istniejących barier trwa to co najmniej godzinę. Istniejące bariery są powiązane ze skutecznymi systemami prognoz meteorologicznych, które przewidują burze i skoki pływów, więc wymagany czas jest więcej niż wystarczający do ochrony. W przypadku bariery Tamizy cały system można zamknąć w około 1 godzinę, chociaż zamykanie odbywa się zwykle wolniej. Zamknięcie Maeslantkering zajmuje około pół godziny, ale przed zamknięciem potrzebne są cztery godziny, aby działalność portowa mogła zostać zatrzymana. W rezultacie potrzebne są skuteczne systemy do przewidywania burzy i skoków pływów.
• Drugą kwestią jest ryzyko awarii technicznej (np. bariera nie zamyka się prawidłowo). Nie stanowi to problemu dla istniejących barier, które są regularnie testowane. W przypadku Maeslantkeringu raporty z 2006 r. zakwestionowały oficjalne oszacowanie ryzyka niepowodzenia (bramy nie zamykają się prawidłowo), które oszacowano na 1:1000, twierdząc na podstawie poufnego raportu, że rzeczywiste ryzyko było wyższe. Kwestia ta została zbadana, a następnie wprowadzono modyfikacje techniczne.
• Trzecią kwestią jest stopień, w jakim bariery pozostaną opłacalne w obliczu przyszłych zmian klimatu i wzrostu poziomu mórz. W przypadku bariery Tamizy instalacja została zbudowana z przewidywanym okresem eksploatacji wynoszącym około 50 lat, do 2030 r. Obecny wzrost poziomu morza jest mniejszy niż projekcja stosowana w projekcie i szacuje się, że bariera nie będzie używana do 2070 r. Agencja Środowiska przeanalizowała warianty długoterminowe, w tym budowę większej bariery w kierunku morza. Długoterminowa rentowność systemu w Wenecji była źródłem kontrowersji. W 2002 roku naukowiec z Francuskiej Narodowej Rady Badań Naukowych (CNRS) zapytał w artykule naukowym, czy projekt MoSE dla Wenecji jest „przestarzały” w obliczu przyszłych zmian klimatycznych. Naukowcy projektu i inżynierowie odpowiedzieli, utrzymując, że system będzie skuteczny w obliczu wzrostu poziomu morza.
• Czwartym zagadnieniem jest ich wpływ na środowisko (omówiony w ramach kosztów i korzyści).
• Wreszcie kluczowym czynnikiem ograniczającym jest wysoki koszt tych systemów. W 1977 r. plan Sigma mający na celu ochronę belgijskich obszarów ujścia Skaldy zawierał barierę; koszt był jednak kluczowym czynnikiem opóźniającym przygotowanie tego projektu. W 2005 r. zmieniono plan Sigma, a proponowana brama przeciwprzepięciowa/zapora przeciwpowodziowa została odroczona na czas nieokreślony: w zmienionym planie skoncentrowano się na wzmocnieniu grobów wraz z odtworzeniem przybrzeżnych terenów podmokłych, które złagodzą fale burzowe, jako bardziej racjonalne pod względem kosztów i przystępne cenowo podejście do zarządzania ryzykiem powodziowym i przystosowania się do zmiany klimatu, a także takie, które ma mniejszy wpływ na środowisko.

Przegląd korzyści:

• Bramy przeciwprzepięciowe/szpory przeciwpowodziowe zapewniają ochronę osiedli i infrastruktury przed falami sztormowymi.
• Ten rodzaj infrastruktury umożliwia dalsze przejście dla żeglugi, rybołówstwa i gatunków wodnych bardziej ogólnie w porównaniu z bramami stałymi, ponieważ bramy przeciwprzepięciowe/szpory przeciwpowodziowe są zamykane tylko wtedy, gdy jest to konieczne.

Koszty bezpośrednie:

• Według Agencji Środowiska budowa bariery Tamizy kosztowała w 1982 r. 535 mln GBP (około 1,7 mld GBP lub 2,5 mld EUR w 2007 r.). Koszty operacyjne wynoszą około 8 mln GBP rocznie (około 9,5 mln EUR w cenach z 2013 r.).
• Budowa Maeslantkeringu kosztowała około 450 mln EUR (1991-1997; równowartość około 630 mln EUR w cenach z 2013 r.).
• Budowa systemu weneckiego (w tym trzy mobilne bariery na trzech wlotach laguny) będzie kosztować 5,49 mld euro, zgodnie z oficjalnymi szacunkami z 2013 r.

Pozostałe koszty:

• Jako duże projekty infrastrukturalne bariery pływowe mogą wpływać na ekosystemy, w których są zbudowane. W 1998 r. krajowa opinia OOŚ w sprawie barier weneckich wydała negatywną opinię, podkreślając ich wpływ na równowagę osadów Laguny oraz ryzyko przyspieszonej erozji bagien solnych i innych ekosystemów. W następstwie orzeczenia sądu niższej instancji w sprawach proceduralnych niniejsza opinia techniczna nie posiadała legitymacji procesowej; trzy kolejne i odrębne OOŚ przeprowadzono na szczeblu regionalnym dla każdej z trzech barier i nie odniesiono się do tej kwestii.
• W szczególności faza budowy może spowodować uszkodzenie ekosystemu. Na podstawie informacji dostarczonych przez lokalne organizacje pozarządowe Komisja Europejska przesłuchała Włochy w sprawie wpływu MoSE na obszary Natura 2000 na zewnętrzne wyspy barierowe w Wenecji. w wyniku porozumienia wprowadzono środki wyrównawcze, w tym odbudowę cech laguny i siedlisk.

Unijna dyrektywa powodziowa (2007/60/WE) stanowi ramy prawne dla działań przeciwpowodziowych i obrony przeciwpowodziowej (trzy główne systemy stosowane jako przykłady zostały zaprojektowane i wprowadzone przed opracowaniem dyrektywy powodziowej). Jako główne systemy infrastruktury bramy przeciwprzepięciowe/szpory przeciwpowodziowe prawdopodobnie będą częścią planu ochrony przeciwpowodziowej, który podlega strategicznej ocenie oddziaływania na środowisko (SEA), zgodnie z dyrektywą 2001/42/WE (na przykład Maeslantkering jest częścią rozległej sieci wałków, zapór, śluz i wałów tworzących system ochrony przed powodziami w Delcie Renu). W związku z pracami przybrzeżnymi bramy przeciwprzepięciowe/szpory przeciwpowodziowe wchodzą w zakres załącznika II do dyrektywy OOŚ (ujednoliconej jako dyrektywa 2011/92/UE): Państwa członkowskie decydują, czy przedsięwzięcia wymienione w załączniku II powinny zostać poddane procedurze OOŚ, czy to indywidualnie, albo pod względem progów i kryteriów. Jako środki mające wpływ na środowisko, wnioski dotyczące bram przeciwprzepięciowych i barier powodziowych prawdopodobnie będą wymagać publicznego informowania i udziału w ramach konwencji EKG ONZ z Aarhus.

Ponad 15 lat.

Ponad 25 lat.