Plany działania w zakresie zdrowia termicznego

Aby przygotować plany działania na rzecz zdrowia cieplnego, niezbędna jest współpraca między różnymi podmiotami. Dotyczy to podmiotów z różnych instytucji (wieloagencyjnych) i różnych sektorów (międzysektorowych), podobnie jak w przypadku prawie wszystkich planów na wypadek sytuacji nadzwyczajnej. Chociaż wiele działań należy do sektora opieki zdrowotnej, bardzo istotne jest również aktywne zaangażowanie innych sektorów. Ponadto plany działań w zakresie zdrowia cieplnego są często opracowywane na szczeblu krajowym i wdrażane również na szczeblu regionalnym i lokalnym. w związku z tym pierwszorzędne znaczenie ma zaangażowanie odpowiednich instytucji i podmiotów na wszystkich szczeblach sprawowania rządów oraz współpraca wertykalna między nimi.

Komunikacja jest integralną częścią zarządzania zagrożeniami dla zdrowia, co wiąże się z interaktywnym procesem wymiany informacji, koncepcji lub obaw związanych z takim ryzykiem, między osobami, grupami i instytucjami. Nawiązanie jak najwcześniej dialogu między różnymi zaangażowanymi podmiotami – w tym docelowymi użytkownikami – przynosi szereg korzyści. Dlatego na początku istnieje potrzeba dostarczania informacji i wiedzy. Zwiększy to świadomość i niepokój ze strony różnych podmiotów. Szczególnie towarzyszące wysiłki, takie jak podnoszenie świadomości ludności w związku ze skutkami cieplnymi i problemami zdrowotnymi, w szczególności skupienie się na najbardziej narażonych grupach narażonych na ryzyko zdrowotne związane z ciepłem, są niezwykle ważnymi elementami każdego planu ochrony zdrowia i jego pomyślnego wdrożenia.

Na podstawie doświadczeń WHO Europe w dziedzinie ciepła i zdrowia (np. EuroHEAT, doradztwo zdrowotne i Europejska Grupa Robocza ds. Zdrowia w Zmianach Klimatu) oraz na podstawie istniejących planów działania na rzecz zdrowia cieplnego i literatury, można określić podstawowe elementy udanej realizacji planów działania w zakresie zdrowia cieplnego:

• organ koordynujący odpowiedzialny za realizację planu i współpracę z wieloma agencjami;
• dokładne i terminowe systemy ostrzegania w celu określenia progów działania;
• plan informowania i przekazywania informacji zdrowotnych związanych z ciepłem, w tym jasne określenie tego, co należy przekazać, komu i kiedy;
• zalecenia (np. dotyczące zmniejszenia narażenia na ciepło i porady dotyczące utrzymania niskich temperatur w pomieszczeniach podczas epizodów ciepła) skierowane do najbardziej narażonych grup ludności;
• bardziej średnio- i długoterminowej gotowości systemu opieki zdrowotnej i społecznej (np. poprzez szkolenia i planowanie personelu, odpowiednią opiekę zdrowotną i poprawę środowiska fizycznego);
• Monitorowanie śmiertelności i zachorowalności związanych z okresami stresu cieplnego oraz mechanizm oceny skuteczności planu;
• Przedstawianie kluczowych zainteresowanych stron (np. ministra zdrowia) i ogółowi społeczeństwa na temat działań opracowanych w ciągu roku.

Elementy te nie są sekwencyjne, choć niektóre dotyczą przede wszystkim planowania, a inne bardziej odpowiedzi.

Aby w pełni wdrożyć plany, konieczne są wysiłki koordynacyjne między różnymi podmiotami na szczeblu krajowym, niższym niż krajowy i lokalnym. Wysiłek ten może być wymagający i musi być szczegółowo określony, zwłaszcza w zakresie przepływu informacji i porad dotyczących tego, kto robi co i kiedy. Nawet jeśli informacje są dobrze przekazywane, nie jest konieczne, aby dotrzeć do najsłabszych grup społecznych (osoby starsze, małe dzieci, osoby z obecnymi problemami zdrowotnymi itp.) i mogą one działać na podstawie dostarczonych informacji. Konieczne mogą być pewne dodatkowe wysiłki w zakresie realizacji sugerowanych działań, co pociąga za sobą inne wysiłki finansowe i może być trudniejsze do wdrożenia w perspektywie krótkoterminowej (np. w przypadku zmiany budynków).

Większość istniejących planów jest prowadzona lub finansowana przez powiązane ministerstwa sektorowe; w niektórych przypadkach punktem wyjścia dla opracowania planu i (pilotażowego) były projekty badawcze. Pełne wdrożenie planu działania na rzecz zdrowia cieplnego wymaga pracy personelu w różnych obszarach związanych z zapobieganiem zagrożeniom dla zdrowia, w związku z czym oszacowanie kosztów i zasobów związanych z planami jest dość trudne i specyficzne dla kontekstu.

Korzyści wynikające z planów polegają na zapobieganiu niekorzystnym skutkom zdrowotnym, zwłaszcza w przypadku najbardziej narażonych grup docelowych. Korzyści do tej pory nie zostały w pełni przeanalizowane ani obliczone, ponieważ wiele planów jest realizowanych tylko przez kilka lat, a zatem obecnie monitorowanych, ale jeszcze nie ocenionych.

Ogólnie rzecz biorąc, można stwierdzić, że dostarczanie informacji do wielu podmiotów szczebla niższego niż krajowy i lokalnych, którzy w związku z tym mogą zapobiegać niekorzystnym skutkom dla zdrowia lub przynajmniej je minimalizować, w porównaniu z brakiem informacji jest już wyraźną korzyścią. Dotyczy to również kosztów, ponieważ dostarczone informacje pomagają w skutecznym planowaniu personelu służby zdrowia i powiązanych placówek opieki zdrowotnej.

Podstawa prawna i polityczna planu działania na rzecz zdrowia cieplnego może mieć różny charakter i może obejmować dokumenty takie jak strategie adaptacyjne, plany działań adaptacyjnych lub strategie ograniczania ryzyka/zarządzania. Większość planów została opracowana na szczeblu krajowym. W niektórych przypadkach istniały już plany na szczeblu niższym niż krajowy; plan krajowy został opracowany z wykorzystaniem tych doświadczeń i ma na celu dostarczenie planu parasolowego na szczeblu krajowym (np. w przypadku Austrii).

Opracowanie planu działania na rzecz zdrowia cieplnego jest stosunkowo szybkim procesem, który może wymagać kilku lat, w zależności również od poziomu potrzebnej współpracy między podmiotami w dziedzinie zdrowia i wczesnego ostrzegania. Realizacja, jak również jej monitorowanie jest ciągłym wysiłkiem. Większość planów działania na rzecz zdrowia cieplnego działa od maja do września.

Zakłada się, że działania przewidziane w planach będą kontynuowane w perspektywie długoterminowej. Monitorowanie, ocena i przegląd są niezbędnymi elementami każdego planu w celu dostosowania go do zmieniających się warunków. Niektóre plany przewidują zmianę planu po zdobyciu większego doświadczenia.