Systemy i plany zarządzania kryzysowego i zarządzania klęskami żywiołowymi

Szczegółowe plany i ustalenia na wypadek sytuacji nadzwyczajnej mogą być wdrażane na wszystkich szczeblach administracyjnych (od lokalnego do krajowego). Wymagają dużego uczestnictwa i często szkoleń, aby były skuteczne. Skład zainteresowanych stron uczestniczących w planach na wypadek sytuacji nadzwyczajnej może się różnić w zależności od poziomu administracyjnego. Główne zaangażowane podmioty reprezentowane są przez: instytucje lokalne i krajowe; ochrona ludności; wojsko, strażacy i korpus policyjny; sektor zdrowia; miejscowa ludność; przedstawiciele głównych sektorów gospodarki.

Bardzo często strategie określone w planach są analizowane centralnie i oparte na potrzebie maksymalizacji skuteczności aparatu zarządzania kryzysowego, minimalizacji marnotrawstwa zasobów i ewentualnych błędów ludzkich. Szerszy udział zainteresowanych stron jest wysoce pożądany na szczeblu lokalnym.

Plany na wypadek sytuacji nadzwyczajnej i wynikający z nich skład zainteresowanych stron w dużej mierze różnią się w zależności od szczególnego charakteru branej pod uwagę klęski żywiołowej: na przykład plany na wypadek sytuacji nadzwyczajnej mające na celu ograniczenie ryzyka suszy i powodzi są radykalnie różne i mają wpływ, przynajmniej częściowo, na różne zainteresowane strony.
>Zainteresowane strony zazwyczaj przykładają dużą wagę do ewentualnego nabycia tymczasowych struktur kontroli przeciwpowodziowej oraz praktyk mających na celu przygotowanie ewakuacji. Preferują strategie inspirowane profilaktyką, takie jak: planowanie gotowości na wypadek sytuacji kryzysowej i systemy reagowania kryzysowego w zlewniach wysokiego ryzyka. Środki te uznano za priorytetowe i istotne na szczeblu polityki UE.<p>

Przeniesienie istniejącej infrastruktury zostało uznane za niezwykle kosztowne i mało wykonalne, ale wprowadzenie tej strategii do działań związanych z planowaniem urbanistycznym zostało ogólnie bardzo docenione. Strategie mające na celu planowanie awaryjne w przypadku klęsk żywiołowych i zapewnienie ciągłości działania uznaje się za rozwiązania namacalne i wolne od ryzyka. Plany zarządzania kryzysowego i kryzysowego są skonstruowane w sposób, który pomaga ujednolicić i nadać priorytet działaniom wymaganym w celu szybkiego reagowania na klęski żywiołowe lub katastrofy spowodowane przez człowieka. Rozumieją różne katastrofalne scenariusze i powiązane strategie, które należy wdrożyć, aby zminimalizować skutki. Plany są zaprojektowane w taki sposób, aby poradzić sobie z szeroką gamą konkretnych sytuacji. Niestety, czasami duża niepewność charakteryzująca głównie gwałtowne katastrofy (jak w przypadku gwałtownych powodzi) lub połączone wystąpienie czegoś więcej niż katastrofy (jak na przykład w przypadku Fukushimy) może poważnie przetestować plany. Gdy plan jest dobrze zorganizowany i dobrze wdrożony, sytuacja nadzwyczajna jest zarządzana w skuteczny sposób, a straty ludzkie i gospodarcze są minimalizowane.

W niektórych przypadkach mówienie o analizie kosztów i korzyści w odniesieniu do systemów i planów zarządzania kryzysami oraz zarządzania klęskami żywiołowymi może wydawać się nieco niewłaściwe. Głównym celem tych planów powinno być ratowanie życia ludzkiego za każdą cenę i korzystanie z najlepszych dostępnych instrumentów. W rzeczywistości większość planów ma na celu zminimalizowanie nie tylko ludzkich, ale także strat ekonomicznych. W tym kontekście analizy kosztów i korzyści oraz opłacalności są głównymi instrumentami wykorzystywanymi do opracowania i scharakteryzowania planów na wypadek sytuacji nadzwyczajnej. Całkowita ochrona, w sensie doprowadzenia ryzyka rezydualnego do zera, jest praktycznie niemożliwa i wiąże się z nieskończonymi kosztami. Środki nadzwyczajne, przynajmniej w odniesieniu do ochrony aktywów gospodarczych, mają na celu kalibrację poziomu ochrony wraz z powiązanymi kosztami. W ten sposób plan pozwala zaoferować maksymalny poziom ochrony po kosztach, które teoretycznie nie powinny przekraczać kosztów odtworzenia. W ten sposób, jeśli zostaną prawidłowo zaprojektowane i wdrożone, plany zarządzania klęskami żywiołowymi umożliwiają generowanie korzyści pod względem unikania strat w większym stopniu niż związane z nimi inwestycje.

W Europie ochrona ludności leży w gestii państw członkowskich. Wspólnotowy Mechanizm Ochrony Ludności (CCPM) został ustanowiony w 2001 r. (decyzja Rady z dnia 23 października 2001 r.) i zmieniony/rozszerzony w 2007 r. decyzją Rady Europejskiej 2007/779/WE, Euratom. Ostatnio wysiłki Unii Europejskiej na rzecz zmniejszenia ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi nasiliły się dzięki komunikatowi KE w sprawie zdolności reagowania na klęski żywiołowe (WE z 2008 r.). W komunikacie podkreślono potrzebę zwiększenia zdolności i skuteczności Wspólnoty w zakresie reagowania na klęski żywiołowe w UE i poza nią. W tym celu KE zaproponowała kilka konkretnych środków służących lepszej koordynacji różnych polityk UE/wspólnotowych, instrumentów, usług i podmiotów (na szczeblu krajowym, europejskim i międzynarodowym). Chociaż w komunikacie skoncentrowano się na reagowaniu na klęski żywiołowe, uznano w nim, że potrzebne jest kompleksowe podejście do zarządzania klęskami żywiołowymi obejmujące ocenę ryzyka, prognozowanie, zapobieganie, gotowość i łagodzenie skutków katastrof.

W dziedzinie zagrożenia powodziowego dyrektywa 2007/60/WE w sprawie oceny ryzyka powodziowego i zarządzania nim (zwana dalej dyrektywą powodziową) została przyjęta w dniu 18 września i weszła w życie w dniu 26 listopada 2007 r. Dyrektywa powodziowa koncentruje się przede wszystkim na zapobieganiu, ochronie i gotowości, podczas gdy CCPM zajmuje się kwestiami mającymi znaczenie dla gotowości, reagowania i do pewnego stopnia odbudowy. Zapobieganie obejmuje działania niestrukturalne zmniejszające skutki powodziowe, takie jak ograniczenie rozwoju równin powodziowych; odporność budynków i infrastruktury na ryzyko; oraz wrażliwe na powodzie użytkowanie gruntów, praktyki gospodarki rolnej i leśnej. Ochrona dotyczy zarówno środków strukturalnych, jak i niestrukturalnych zmniejszających prawdopodobieństwo i/lub skutki powodzi, takich jak ochrona przeciwpowodziowa, tymczasowe obszary magazynowania powodzi itp. Gotowość obejmuje rozpoznanie bezpośredniego zagrożenia (tj. system wczesnego ostrzegania) oraz informowanie o ryzyku. Reagowanie obejmuje wszelkie działania nadzwyczajne mające na celu ochronę życia ludzkiego, mienia, środowiska i dziedzictwa kulturowego. Odzyskiwanie i przegląd (wyuczone lekcje) odnoszą się do działań w następstwie sytuacji nadzwyczajnej, pomagających przywrócić normalne/zwykłe warunki i pomóc znieść zadane trudności.
>Komisja Europejska, po ogromnej powodzi, która dotknęła centralną część Unii w 2002 r., utworzyła Fundusz Solidarności Unii Europejskiej (FSUE). Instrument ten został stworzony, aby pomóc państwom członkowskim w radzeniu sobie z klęskami żywiołowymi. Fundusz został zaprojektowany w celu finansowego wsparcia zarządzania kryzysowego i pierwszych działań naprawczych.<p>

1-5 lat.

Ponad 25 lat.